Życie Ruchem

Życie Ruchu jest proste i wolne. Małe i duże wspólnoty spontanicznie powstają w środowiskach, w których toczy się codzienne życie (szkoła, praca, społeczność) i gromadzą się, by się spotykać i współdzielić codzienne chwile i gesty. Nie przewidziano identyfikatorów ani żadnych formalnych zapisów. Każdy, kto chce, może przyłączać się do licznych propozycji zapraszających do osobistego i wspólnotowego pogłębiania wiary. Nade wszystko modlitwa, przystępowanie do sakramentów, odmawianie modlitwy Anioł Pański i Liturgii godzin. W ciągu roku szczególnego znaczenia nabierają „Dzień Inauguracji Roku Pracy”, Rekolekcje Bractwa i celebracja Triduum Paschalnego.

Podstawowe gesty
W centrum wszystkiego znajduje się Szkoła Wspólnoty, oparta na tekście przewodnim wskazywanym każdego roku: na niej zakorzenia się jednolita wędrówka całego Ruchu w świecie. Są jeszcze dwa inne gesty wskazywane jako podstawowe:

• gest charytatywny: ofiarowanie czasu w służbie komuś, kto znajduje się w potrzebie.
  Istnieje wiele zaproponowanych działań, w które systematycznie angażują się dziesiątki tysięcy osób na całym świecie: opieka nad osobami niepełnosprawnymi i starszymi; zajęcia pozaszkolne dla dzieci imigrantów; wsparcie dla ubogich rodzin; inicjatywy solidarności międzynarodowej… Doświadczenie życia będące także doświadczeniem wychowania do najważniejszego „prawa” życia, a mianowicie do darmowości, do miłości miłosiernej. Wskutek tego w wielu krajach powstają spontanicznie trwałe i mające pewną strukturę dzieła socjalne.
  


• fundusz wspólny: chodzi tutaj o osobisty wkład ekonomiczny z przeznaczeniem na budowanie tego wspólnego dzieła, jakim jest Ruch, wspierając jego działania charytatywne, misyjne i kulturalne. Każdy uczestniczy w nim przez miesięczną składkę ustaloną całkowicie w autonomiczny i wolny sposób (w początkach historii Ruchu był on określany jako „dziesięcina”).
  Tym, co jest istotne to nie kwota, ale powaga, z jaką pozostajemy wierni podjętemu w wolny sposób zobowiązaniu.

Wspólne wędrowanie
Pielgrzymka jest symbolem życia chrześcijańskiego, które wspólnoty przeżywają ze szczególną intensywnością. Celem pielgrzymek są raczej tradycyjne miejsca: Lourdes, Częstochowa i wiele innych sanktuariów rozsianych na różnych kontynentach. We Włoszech wielkiego znaczenia, i to nie tylko dla Ruchu, nabrała nocna pielgrzymka z Maceraty do Loreto: powstała jako znak podziękowania ze strony grupy uczniów z rejonu Marche, dzisiaj liczy ponad 100 tysięcy uczestników. W październiku 2016 roku wszystkie wspólnoty CL na świecie odbyły pielgrzymki, aby celebrować Rok Miłosierdzia.
Kolejnym bardzo rozpowszechnionym gestem jest Droga krzyżowa, tradycyjna procesja w czasie Wielkiego Postu, którą ksiądz Giussani od samego początku GS chciał na nowo zaproponować młodym: kiedyś, podobnie jak i dzisiaj, jest ona podstawowym momentem celebrowania Wielkiego Tygodnia. Do najbardziej znaczących należy Droga krzyżowa w Nowym Jorku, która od 1996 przemierza Most Brookliński.

Pragnienie piękna
Życie Ruchu charakteryzuje miłość do ekspresji kulturalnej i artystycznej. „Ksiądz Giussani wyrósł w domu biednym w chleb, ale bogatym w muzykę, i tak od początku został dotknięty, co więcej, zraniony, przez pragnienie piękna”, przypomniał podczas pogrzebu kapłana wówczas jeszcze kardynał Ratzinger. I faktycznie, śpiew i muzyka są stałymi elementami doświadczenia CL, podobnie jak literatura i sztuka (stąd seria Spirto Gentil czyli płyty CD z nagraniami utworów muzycznych i tekstami pisanymi przez samego księdza Giussaniego, a następnie przez księdza Carróna). Na przykład Rekolekcje Bractwa zawsze rozpoczynają się utworami wielkich klasyków oraz projekcją dzieł sztuki. Innym przykładem jest „lektura miesiąca”, czyli tekst wybrany spośród arcydzieł literatury i eseistyki, albo spośród dzieł, które mają wielką wartość świadectwa chrześcijańskiego, zaproponowany uwadze wszystkich. To samo pragnienie piękna zmierza do nadawania kształtu takim momentom jak spotkania, zgromadzenia, spotkania liturgiczne i katechetyczne, ale także sytuacjom życia wspólnego (wiele inicjatyw związanych z dniami wspólnej nauki organizowanymi przez uczniów), wakacje wspólnotowe, przeżywane w różnych grupach wiekowych i bliskich geograficznie, będące okazją wychowawczą i misyjną. Pewną szczególną cechą wakacji jest to, że są one organizowane w miejscowościach górskich, w których „narzucające się piękno natury sprzyja odnawianiu się pytania o istnienie, o dobro rzeczywistości”. Te słowa księdza Giussaniego pokazują doświadczenie każdego człowieka w obliczu widowiska szczytów wznoszących się ku niebu.

«Narzucające się piękno natury sprzyja odnawianiu się pytania o istnienie, o dobro rzeczywistości» (ks. Giussani)

Środowiska
Różne nazwy wskazują na grupy, które się organizują na bazie pewnych przedziałów wiekowych albo życia społecznego:

Gioventù Studentesca (GS) obejmuje, jak to miało miejsce na początku, młodzież szkół ponadpodstawowych

CLU, CLE, CLL – są to skróty odnoszące się do świata uniwersyteckiego, wychowawczego (nauczyciele) i pracy