13 lutego, dzień przed wyjazdem do Rzymu, arcybiskup Caracas Raúl Biord Castillo zaproponował mi, abym stanął na czele komisji zajmującej się w Wenezueli wszystkimi sprawami związanymi z kanonizacją José Gregoria Hernándeza. W chwili powrotu do zdrowia papież Franciszek zatwierdził jego kanonizację 24 lutego, co spotkało się z licznymi przejawami radości ze strony Wenezuelczyków na całym świecie. Wczesnym rankiem 28 lutego – poprzedniego wieczoru wróciłem z Rzymu – spotkałem się z arcybiskupem Biordem i jego biskupem pomocniczym Carlosem Marquezem Delimą, aby potwierdzić moją gotowość do przyjęcia propozycji. Chciałbym się tutaj podzielić drogą, którą przebyłem, aby podjąć tę decyzję i lepiej zrozumieć powody, dla których powiedziałem „tak”.

Rok 2024 zakończył się bardzo intensywnie, a nowy rok rozpoczął się jeszcze bardziej skomplikowanie, pod każdym względem: jedna z moich córek przeszła operację serca, mieliśmy kłopoty finansowe, pracowałem na dwóch etatach jednocześnie, a sytuacja w kraju była nadal skomplikowana. Innymi słowy: nadszedł czas, w którym miałem wszelkie powody ku temu, aby skupić się na własnych interesach i nie podejmować nowego wyzwania, a co dopiero na taką skalę.

W tych ostatnich tygodniach przemieniłem w modlitwę, w moim sercu i umyśle, tę propozycję, która została mi tak jasno przedstawiona przez autorytet Kościoła. Już w chwili, gdy odpowiedziałem: „Dlaczego ja?”, lista argumentów, które przedstawił mi arcybiskup Biord, wynikała z zaufania, jakim mnie darzył. Wiązało się to z metodą, którą pogłębiałem przez lata jako członek ruchu Comunione e Liberazione, podążając za charyzmatem księdza Luigiego Giussaniego.

Jedną z rzeczy, których nauczyłem się w życiu, jest to, że musimy sami podejmować decyzje i osobiście brać na siebie odpowiedzialność, jeśli jednak jest to prawdziwe wezwanie Boga, ważne jest, aby współdzielić kryteria i różne elementy z tymi, którzy reprezentują tę Bożą Obecność w twoim życiu. Nie bez powodu „Słowo Boże stało się ciałem i zamieszkało wśród nas”. I to jest Łaska, która pozwala nam żyć wiarą i mieć nadzieję.

Dzięki Bogu, propozycję tę otrzymałem w obecności mojego brata Leonarda, który stał się świadkiem tego wydarzenia, i razem zgłębialiśmy to, co się nam przydarzało, ponieważ przez te wszystkie lata był on moim towarzyszem podróży w tej przygodzie wiary. Następnie porozmawiałem o wszystkim z moją żoną i poświęciłem czas, aby podzielić się tą sprawą z szefami dwóch organizacji, w których pracuję, oraz z osobami, za które jestem odpowiedzialny w Ruchu, aż wreszcie z Davide Prosperim, przewodniczącym Bractwa.

Bez wątpienia jest to złożone zadanie z powodu mnóstwa czynników występujących w samym Kościele i poza nim, z powodu rzeczywistości kraju i mojej osobistej, ale powiedzenie „tak” tej propozycji jest owocem drogi, która rozpoczęła się prawie trzy lata temu i którą postaram się streścić.

W sierpniu 2022 roku wziąłem udział w międzynarodowym spotkaniu odpowiedzialnych za Ruch we Włoszech, kiedy to Prosperi ponowił zaproszenie papieża Franciszka do osobistego wzięcia odpowiedzialności za charyzmat księdza Giussaniego, podążając za Kościołem (najpierw za papieżem, a następnie za naszymi biskupami) i wnosząc całą swoją oryginalność, aby wspólnie budować Kościół. Wracając z tej podróży, ja i mój brat, który jest odpowiedzialny za Ruch w Wenezueli, pojechaliśmy odwiedzić kardynała Baltazara Porrasa, wówczas arcybiskupa Caracas. Zrozumieliśmy, jak ważne jest wsparcie procesu kanonizacyjnego José Gregoria Hernándeza i natychmiast zabraliśmy się do pracy nad organizacją pierwszej międzynarodowej wystawy poświęconej jego życiu i twórczości, zaprezentowanej podczas Meetingu w Rimini w 2023 roku, a także nad publikacją dokumentującą wykonaną pracę. Trzeba było miesięcy pracy i badań, aby poznać dogłębnie człowieka, którego do tej pory nie znaliśmy dobrze i którego nie otaczaliśmy szczególną czcią. Stąd rozpoczęła się droga, która doprowadziła do powstania dwóch publikacji, jednej w języku włoskim i jednej w języku hiszpańskim, oraz do kilku inicjatyw we Włoszech i Caracas, w których uczestniczyli członkowie Ruchu i inni przyjaciele żyjący różnymi doświadczeniami kościelnymi, a których celem było dalsze upowszechnianie życia i dzieła naszego drogiego José Gregoria. Metoda była jasna: podążać za autorytetem kościelnym, wykorzystując własny charyzmat, aby wspólnie budować Kościół.

W 2023 roku kardynał Porras złożył rezygnację, zgodnie z przepisami prawa kanonicznego, a w 2024 roku papież Franciszek mianował arcybiskupa Biorda jego następcą w archidiecezji Caracas. Kardynał Porras był obecny na pierwszej wystawie we Włoszech w 2023 roku i obydwaj uczestniczyliśmy w spotkaniach towarzyszących wystawie, którą zorganizowaliśmy w Caracas w 2024 roku, nigdy byśmy jednak nie przypuszczali, że nasz prosty i dyskretny wkład zostanie wzięty pod uwagę w nowej propozycji. Znam arcybiskupa Biorda od wielu lat, ale nigdy wcześniej nie pracowaliśmy razem. A jednak zadzwonił do mnie właśnie w trudnym momencie mojego życia, żeby złożyć mi propozycję wiążącą się z licznymi poświęceniami, pomagającą jednocześnie uporządkować wiele spraw.

CZYTAJ TAKŻE: „Oddajcie swój charyzmat na służbę całemu Kościołowi”

Dla mnie osobiście cała ta droga była wspaniałym i nowym odkryciem metody chrześcijańskiej i charyzmatu księdza Giussaniego. Przede wszystkim jednak pozwoliła mi osiągnąć pewność, jakiej wcześniej nie miałem, przynajmniej nie z taką jasnością i przekonaniem, jakie mam teraz: droga do świętości jest także dla mnie. José Gregorio jest przykładem tego, jak można intensywnie przeżywać życie, pracując, studiując, służąc najbardziej potrzebującym i realizując powołanie, jeśli zaczyna się od doświadczenia wiary.

Na spotkaniu w 2022 roku Prosperi powiedział: „Podążanie za jest tym, co pozwala sercu się powiększać, a rozumowi rozwijać, wtedy i w takim stopniu, w jakim weryfikuje się na poważnie propozycję autorytetu”. To właśnie robiłem przez te lata, jak powiedziałem arcybiskupowi Biordowi: to ja mówię „tak”, ale wewnątrz komunii. To jest pewność, która pozwala mi mieć szerokie horyzonty w tym, co robię, i nie zależeć od mojej kruchości, bo tylko komunia pozwala budować Kościół.