«Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie»

Drodzy przyjaciele, przybyliście na pielgrzymkę – świadomie lub nie – z potrzeby, która was poruszyła, zanim jeszcze wyruszyliście w drogę do Loreto. Zdanie sobie sprawy z tej potrzeby jest pierwszą pracą, jaka
czeka was tej nocy, ponieważ tylko w ten sposób będziecie mogli wędrować nie mechanicznie i nie z poczuciem czegoś z góry oczywistego.
Ale jak pomóc sobie w rozpoznaniu naszej prawdziwej potrzeby? Wystarczyłoby po prostu zaakceptować nasze lęki, nasze cierpienia, nasze smutki czy też samotności, niczego nie cenzurując, aby uznać, jak bardzo jesteśmy potrzebujący. Jakaż to dominująca myśl przynagliła was do wyruszenia w drogę? Co pozostaje „niczym wieża w osamotnionym polu” (G. Leopardi), pośród wszystkich wydarzeń życia, w które wielokrotnie jesteśmy wplątani, przez nie przestraszeni i rozczarowani? (...)