«Byłeś moim słońcem, moją radością, moją odwagą, moją stałością, moim wszystkim. Mówię, że byłeś tym, bo dzisiaj mówię „jesteś prawie moim wszystkim” a to „prawie” zmienia wszystko. Jeden w drugim znaleźliśmy znak miłości większej, prawdziwe słońce i prawdziwą radość, razem odnaleźliśmy kierunek w stronę dobrego życia, którego bardzo, bardzo szukaliśmy. Pan, ostatecznie, okazał nam miłosierdzie i przybył, aby nas odszukać, i pokazał nam drogę przy pomocy jego świadków na ziemi. „Któż może nas oddzielić od jego nieskończonej Miłości?”, nikt i nic. Byłeś gotowy na tę chwilę, nawet jeśli zawsze są sprawy niezałatwione, i trzeba prosić o wybaczenie. Dzisiaj wobec wszystkich proszę o przebaczenie w twoim imieniu, bo wiem, że taka była twoja wola, przede wszystkim Jose Marię, Miguela a także Iñaki.

Ta droga, którą rozpoczęliśmy ręka w rękę, nauczyła nas nowego spojrzenia na wszystko, na tej właśnie drodze spotkać można innych pielgrzymów, od których, współdzieląc z nimi życie, można nauczyć się prosić o przebaczenie, przebaczać, i być bardziej wdzięcznym; serce z kamienia staje się sercem z ciała. To wszystko, o co prosi cię Pan, to akt wolności i odwagi, kiedy chcesz, kiedy go widzisz, żeby otworzyć właz i pozwolić mu wejść. On nigdy się nie męczy pukaniem do drzwi.

Widzieliśmy naszych przyjaciół chrześcijan jak dziękowali Panu również w sytuacjach bardzo trudnych. Dzisiaj burza bardzo się rozszalała, bardzo, ale Pan jest w naszej łodzi, niczego się nie boję. Dzisiaj, pośród tego bólu, którego nie jestem jeszcze w pełni świadoma, ośmielam się powiedzieć: dziękuję, dziękuję Panie za to wszystko co mi dałeś, dziękuję, że przybyłeś nam w sukurs, dziękuję, że dałeś mi Mikela jako znak twojej Miłości, dziękuję za te prawie sześć lat szczęścia. Nasze małżeństwo poprzez wzajemne towarzyszenie sobie pomagało nam w drodze ku naszemu przeznaczeniu, żeby idąc ręka w rękę odkrywać nasze powołanie, [naszą drogę] ku Tobie.

Proszę cię o siłę, Panie, i ciebie Mikel, którego czuję w moim sercu, czuję żywym, pomóż mi kontynuować tę wędrówkę Miłości, Miłości przez duże M; pomagajmy sobie którzy jesteśmy jeszcze w drodze, pomóżcie N., jego umiłowanemu synowi, J. J. M. wszystkim tym, którzy go kochali i są dzisiaj tutaj, wszystkim, którzy ciebie kochali a nie mogli przybyć, całemu światu, ponieważ od kiedy cię poznaliśmy, nie ma już żadnej prośby, która byłaby ograniczona tylko do środowiska najbardziej kochanego i znanego.
Odfrunąłeś do Ojca 6 sierpnia, w dzień Przemienienia Jezusa; apostołowie dwa tysiące lat temu powiedzieli tam, „jak tu jest pięknie”. Od piątku, Mikel, słyszałam cię, jak mówisz, wylewnie jak zawsze: „jak pięknie jest być tutaj”. Nie na próżno wyryto na naszych obrączkach napis: „Chrystus jest naszym pokojem”.

A dzisiaj w czasie tego ostatniego towarzyszenia sobie na ziemi mówi nam: „Czuwajcie i módlcie się, ponieważ nie znacie dnia ani godziny”. Nigdy nie kończyliśmy żadnego listu bez słów „kocham cię”.

Kocham cię, Mikel, kochałam cię do szaleństwa; niech nasze miłosne listy nigdy się nie skończą.

Dzięki, dzięki mój Boże, dzięki.

I jeśli pozwolicie, przeczytam jeszcze jedno zdanie z Apokalipsy wg św. Jana: „I [Bóg] otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już [odtąd] nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły”.

Dziękuję, dziękuję wszystkim.