Drodzy Bracia i Siostry!

Ten wyjątkowy czas, który przeżywamy już od ponad roku staje się pomału czasem normalnym. Nie dlatego, że przyzwyczajamy się do niewygody i trudności wywołanych przez pandemię, a tym mniej do cierpienia jej ofiar, ale dlatego, że zdajemy sobie sprawę, że ten czas to rzeczywistość, przez którą musimy przejść, której nie da się „przeskoczyć”, a jednocześnie nic nie jest bardziej normalne od rzeczywistości. Możemy jednak powiedzieć także, że sama wyjątkowość tego czasu sprawia, że jest normalny, bo gdybyśmy byli czujni i świadomi, zauważylibyśmy, że rzeczywistość zawsze jest wyjątkowa, że rzeczywistość jest zawsze bardziej wyjątkowa niż normalność, o której marzymy.

Gdybyśmy przeżywali rzeczywistość naszego życia ze świadomością, że w każdym momencie wszystko jest stwarzane i dawane nam przez Boga, uznalibyśmy także, że rzeczywistość zawsze jest cudem i przeżywalibyśmy w zadziwieniu także okresy kryzysowe, we wszystkim oddając chwałę Bogu, Stwórcy i Ojcu. Tak właśnie Jezus przeżywał wszystkie chwile swojego ziemskiego życia.

1. Czego wymaga od nas rzeczywistość?
Kiedy, tak jak obecnie, rzeczywistość jest w kryzysie i ukazuje nam swoje dramatyczne oblicze, zdajemy sobie sprawę, że wymaga ona od nas czegoś więcej, że to wymaganie, pytanie o sens jest bardziej jaskrawe. Nie tylko zresztą rzeczywistość pandemii domaga się odpowiedzi: rzeczywistość człowieka zawsze jest dramatyczne, zawsze jest natarczywym pytaniem. Podobnie sytuacja naszego Zakonu, sytuacja poszczególnych wspólnot i osób zawsze jest dramatyczna, zawsze jest „w kryzysie”, a przez to domaga się czegoś. Kruchość naszych wspólnot domaga się czegoś od nas, tak samo braki, brak wytrwałości u powołań, indywidualizm, słaba gorliwość, nikła radość z życia wiarą i powołaniem u wielu z nas. Jeszcze bardziej pytania stawia również rzeczywistość wielkiej wierności, wielkiej zdolności do poświęcenia i służby, rzeczywistość wielkiej świętości, jaką w ukryciu przeżywają członkowie Zakonu i całego Kościoła.

CZYTAJ TAKŻE: „Zatrzymaj się i wiedz, że ja jestem Bogiem”

Kiedy spotykam się z heroiczną wiernością wielu mnichów i mniszek, wiernością pomimo wszystko radosną, wielu świeckich i duszpasterzy, a nawet osób niewierzących, nie mogę nie zadać sobie pytania i spróbować odpowiedzieć, czego Bóg chce także ode mnie.

Czytaj dalej...

Żródło: https://www.ocist.org/