Mamy trójkę wspaniałych dzieci, najstarszy syn ma jedenaście lat, jest dzieckiem, jak mówią. „specjalnym”, miłe określenie, ale w istocie oznacza, że jest niepełnosprawny. Pomimo tego, że robi rzeczy, których żaden lekarz nie dopuszczał, że będą możliwe, doświadcza wielu ograniczeń i trudności, zwłaszcza w zakresie poznawczym: nie czyta, prawie nie potrafi napisać swojego nazwiska i nauczyć się żadnych cyfr poza 1 i 2.

Kilka tygodni temu kładłam go spać, a on zobaczył czytającego w łóżku brata, zapytał: „Mamo, dlaczego ja nie potrafię czytać?”. Serce miało mi pęknąć i to nie tylko dlatego, że nie mogłam mu odpowiedzieć, ale przede wszystkim dlatego, że początkowo jego nieświadomość swoich ograniczeń niemal dawała mi pociechę, podczas gdy w tym pytaniu ujawniło się całe jego pragnienie, aby być takim jak inni, jak jego bracia. Skleciłam kilka zdań, a potem położyłam się obok niego, żeby go uśpić. W pewnym momencie powiedział do mnie: „Mamo, ale tak czy owak jestem szczęśliwym dzieckiem”.

Zaniemówiłam. W następnych dniach zaczęłam baczniej mu się przyglądać, aby zrozumieć, jak mógł powiedzieć coś takiego, biorąc pod uwagę wysiłek, jaki podejmuje każdego dnia w szkole. Są to ograniczenia różnych doświadczeń, które prowokowaliśmy, aby podejmował próby. Zrozumiałam, że żyje każdą chwilą, ponieważ odpowiada na miłość, czuje się kochany. Wstaje rano, bo do niego dzwonimy, ciężko pracuje w szkole, bo jest tam jego nauczyciel, odrabia lekcje, bo jestem obok niego, z wielkim trudem uczy się jeździć na rowerze, bo tata nie puszcza go ani na chwilę. Kilka niedziel temu został ministrantem w parafii: podczas mszy cały czas patrzy na nas, a jego bracia nigdy nie tracą go z oczu. Co wieczór mówi do mnie: «Mamo, chcę, żebyś została ze mną na zawsze!».

Ja, która w ostatnich miesiącach czułam się tak przytłoczona niepewnością, strachem, mam przed sobą dziecko, które nie wie, jak o siebie zadbać, ale żyje każdego dnia, bo wie, że jest kochane i po prostu odpowiada na tę miłość.

CZYTAJ TAKŻE: Pielgrzym pokutny, który patrzy na gwiazdy

Ileż razy przeżywałam jako niesprawiedliwość to, że przydarzył się nam ten trud, często zazdrościłam najbliższym przyjaciołom ich zdrowych dzieci (i z pewnością nie jestem dumna z tych myśli), a tymczasem właśnie poprzez tę sprzeczność choroby tego mojego dziecka i jego trudności, poprzez wolne i pełne miłości spojrzenie jego rodzeństwa, komunikuje się powołanie mojego życia, mojego małżeństwa, relacji z najbliższymi przyjaciółmi.

List podpisany