Wciąż czegoś brak, jest jakaś pustka
we wszystkich moich domysłach. I jest czymś prostackim
to moje bycie niespełnionym, czymś prostackim,
nigdy dotąd nie byłem tak prostacki jak w tym niepokoju,
w tym „nieposiadaniu Chrystusa” – jakiejś twarzy,
która byłaby narzędziem pracy nie do końca beznadziejnej,
wśród czczych domysłów snutych w samotności.
Pier Paolo Pasolini

„Czym jest człowiek, że o nim pamiętasz, i czym syn
człowieczy, że się nim zajmujesz?”. Żadne pytanie w moim
życiu nie wywarło na mnie takiego wrażenia, jak to. Tylko
Chrystusowi leży na sercu całe moje człowieczeństwo.
Dzieje się tak, ponieważ ten Człowiek, Jezus, Żyd z
Nazaretu, dla nas umarł i zmartwychwstał.
Ten zmartwychwstały Człowiek jest Rzeczywistością,
od której zależy cała pozytywność egzystencji każdego
człowieka. Każde ziemskie doświadczenie, przeżywane
w Duchu Jezusa powstałego z martwych, rozkwita w
Wieczności. Rozkwitnięcie to jednak nie dokona
się dopiero na końcu czasów, ono już się zaczęło o
zmierzchu w dniu Paschy. Dlatego ostateczny ideał
egzystencji wyraża się w żebraniu. Prawdziwym
protagonistą historii jest żebrak: Chrystus żebrzący o serce
człowieka i serce człowieka, które żebrze o Chrystusa”.
Luigi Giussani