Przebywam w kwarantannie. To trzynasty dzień po drugim wymazie mojej córki. Kilka klas i kolegów też jest w kwarantannie. A uczeń z mojej klasy ma wynik pozytywny testu. Uczniowie byli zaniepokojeni, ponieważ powiedziałam im o tym przez telefon. Gdy tylko weszłam do klasy, zdałam sobie sprawę, że muszą o tym porozmawiać. Oficjalny alert pojawił się podczas lekcji, osoba odpowiedzialna z ramienia Sanepidu przyszła, aby powiedzieć nam, że wszyscy musimy opuścić szkołę. Wszyscy uczniowie i niektórzy nauczyciele, łącznie ze mną, którzy przebywali w tej samej klasie w sobotę. A uczniowie? Niektórzy prawie się ucieszyli, inni pytali.

Jedna z uczennic rozpłakała się. Podeszłam do niej, kiedy wszyscy dzwonili do swoich rodziców, żeby po nich przyjechali. Porozmawiałam z nią. Martwiła się o swoją chorą matkę i młodszą siostrę. Ojciec porzucił ich dawno temu i nie mógł pomóc. Powiedziałem jej, żeby nie traciła odwagi, że może uda jej się uzyskać pomoc od sąsiada, krewnego, i że jeśli to będzie konieczne to może się ze mną skontaktować w każdej chwili. Rozmawiałyśmy ze sobą mailowo lub telefonicznie. Chłopiec z autyzmem sprawił, że wszyscy się uśmiechnęliśmy, kiedy pożegnał się głośno: „Pani Profesor, na odległość, ale zjednoczeni!”. Po południu otrzymałam wiadomość od tej dziewczyny: „Witam Panią Profesor, chciałam podziękować za słowa, które powiedziała Pani mi dziś rano. Pocieszyły mnie one i dzięki nim zrozumiałam, że trzeba myśleć pozytywnie. Mama zapewniła mnie, że jakoś sobie poradzimy, dzięki pomocy sąsiadów i znajomych. Miłego dnia Pani Profesor”.

Jeśli strach i niepewność nie przytłoczyły mnie, to dlatego, że nadal mam w oczach to, co zobaczyłam na Inauguracji Roku Pracy dla dorosłych i w dniu Inauguracji GS; twarz księdza Carróna, twarz księdza Giussaniego, którą widziałam w filmie na stronie CL Instagram z okazji rocznicy jego urodzin; twarz Marcellino… I radość z otrzymania wiadomości od Giacomo, chłopca z drugiej klasy należącego do GS, po Inauguracji Roku: „Byłem szczególnie pod wrażeniem piosenki Favola i tego, co powiedział ksiądz Carrón o niepewności. W rzeczywistości nawet jeśli żyjemy nigdy nie wiedząc, co może się nam przydarzyć, nie powinniśmy się bać, bo „zawsze jest ktoś z Tobą”. Ten ktoś może być Jezusem, ale też przyjacielem, członkiem rodziny, może nawet osobą, która cię nie zna dobrze; kto i tak jest z tobą. Dzięki temu zrozumiałam, że okoliczności życia nigdy nie powinny być przeżywane samotnie, ale razem”. Widzisz tylko to, co podziwiasz.

Maura, Arezzo, Włochy