Na tegorocznych feriach minął rok mojej czynnej obecności w Ruchu (to znaczy rok od pierwszego wyjazdu). Cały rok miałam swoich wspaniałych Przyjaciół, którzy okazali się spełnieniem tak wielu marzeń... Cały rok był czasem oczekiwań na spotkania i spotkaniami z ludźmi, których pokochałam. To fantastyczne móc tak tęsknić. Fantastyczne móc się potem uściskać tak serdecznie, jak się tylko da. Także rok temu dobiegał końca pewien bardzo trudny, traumatyczny i do dziś nie do końca dla mnie zrozumiały, okres w moim życiu. Był wypełniony przedziwnymi lękami, bólem i płaczem. Właśnie wtedy, kiedy zdecydowałam się na swego rodzaju nowy początek - na wyjście do ludzi, z pomocą, zupełnie niespodziewanie, przyszedł Ruch.

Zaproszona na białostocką szkołę wspólnoty (GS) przez osoby, które znałam już wiele lat, i przy których czułam się bezpieczna, rozpoczęłam jeden z, do tej pory, najważniejszych rozdziałów mojego życia - piękną przygodę z ruchem Komunia i Wyzwolenie, który nie urzekł mnie żadnym duchowym uniesieniem, żadnym spektakularnym wydarzeniem czy przedziwnym podejściem do życia, ale właśnie swoją prostotą postrzegania świata, Boga i ludzi. Od początku skupiłam się na ludziach, którzy stali się moimi przyjaciółmi praktycznie od razu. Właśnie ich wtedy najbardziej potrzebowałam. To nie było dziwne, to nie było nadzwyczajne. To było niezwykłe w tym, jak było naturalne i proste! Bo można było razem poleżeć na kanapie, śmiać się z głupich żartów, wymyślać własne i po prostu się cieszyć - ot tak, z dobrej atmosfery i nowej znajomości. Jednak można też było, praktycznie w tym samym czasie, przejść na tematy poważniejsze, trochę popłakać (żeby zaraz zostać wyściskanym na maksa) i poradzić się, i zostać wysłuchanym. I nie byłoby to aż tak napawające radością, gdyby było wiadomo, że tak się da tylko na wyjazdach GS, że w całej naszej codzienności poza tym nie znajdzie się miejsce na te relacje, na takie zachowanie... a się znalazło.

Bo Ruch tworzą po prostu normalni ludzie - takich samych mija się na ulicy, w banku, na imprezie, u lekarza... Nie są oderwani od rzeczywistości, bo wiedzą, że nie o to chodzi, że właśnie rzeczywistość, dana taką, jaką jest, stanowi naszą drogę do świętości, że to w niej mamy działać, z niej mamy korzystać - nie dostaliśmy jej bez powodu. Więcej - mamy ją jak najlepiej zrozumieć - wniknąć w nią. To jest w tych ludziach przekonujące i to jest to, co daje mi poczucie bezpieczeństwa i komfortu: dążenie do świętości... w zwykłej codzienności. Ale wracając do tegorocznych ferii, były jeszcze piękniejsze niż się spodziewałam - a sądziłam, że do tej pory już zaznałam w GS pełni szczęścia. Usłyszałam bardzo miłe i ważne dla mnie słowa i to od osób, od których zupełnie nie spodziewałam się takich rzeczy usłyszeć. Zaskoczyło mnie pozytywnie wiele sytuacji, ale nie o to chodzi, żeby teraz skupiać się na szczegółach, konkretach. Za to wiem, że ekscytacja związana z tymi wydarzeniami nie opuści mnie długo, bo jak mówiłam, tu się uczę, że piękne relacje nie są zarezerwowane tylko na czas wyjazdów. 

W efekcie różnych rozmów nauczyłam się trochę więcej o samej sobie - to dla mnie bardzo cenne. Wyjazdy GS to taki czas cudów i niespodzianek, do których nie trzeba żadnych fajerwerków, nie trzeba usilnych starań. Trzeba się tylko dać zaprosić, otworzyć się na drugiego człowieka, odważyć się zadawać pytania, szukać na nie odpowiedzi, stanąć w prawdzie przed sobą i przed światem... i wtedy dać się zaskoczyć efektami. Ktoś mógłby zarzucić, że za mocno skupiam się na znajomościach, ale myślę, że skoro to one doprowadzają mnie do takich wniosków i przemyśleń, zmieniających pozytywnie mnie i moje życie - jestem na najlepszej drodze, żeby kiedyś w pełni zrozumieć charyzmat Ruchu Komunia i Wyzwolenie, to co pisał ksiądz Giussani i to, co ukryte jest w gestach. To nie tak, że nie rozumiem w ogóle - ale do perfekcji ponoć dąży się przez całe życie. 

Marysia, Białystok