Chcemy wprowadzić w nową pracę na Szkole Wspólnoty nad książką Chrześcijaństwo jako wyzwanie. U źródeł chrześcijańskiego roszczenia. Warto zatem – począwszy od tego spotkania – podać sobie racje tej pracy, ponieważ nigdy nie powinno się brać za pewnik tego, co się robi, ani powodu, dla którego powinno się to robić. Musimy zatem również pomagać sobie nawzajem zrozumieć, co nowy tekst ma wspólnego z drogą, którą podążamy. Dlatego chciałbym zacząć od powiązania go z całą naszą dotychczasową pracą, począwszy od Dnia Inauguracji Roku.

Przy tej okazji zaczęliśmy od skierowanych do nas słów papieża Leona XIV: „Chrystus [...] przyciąga nas do siebie i w ten sposób jednoczy nas również między sobą”. Jesteśmy tu dziś właśnie po to: ponieważ uznajemy to przyciąganie za najprawdziwszą rzecz, jaka kiedykolwiek nam się przydarzyła. Celem Szkoły Wspólnoty jest zatem strzeżenie i przyczynianie się do wzrostu wspólnoty jako wyrazistej formy komunii, która ją rodzi, czyli miejsca, w którym Chrystus do nas dotarł i przywołuje nas do siebie.

Każdy z nas nosi w sobie to samo oczekiwanie, które ksiądz Giussani opisuje w książce L’incontro che accende la speranza („Spotkanie, które rozpala nadzieję”), mówiąc o wodzie, w której odbija się niebo: tęsknotę za lepszym życiem, pragnienie, by stać się spełnionymi mężczyznami i kobietami. A kiedy tak się nie dzieje – wiemy to dobrze – stajemy się niespokojni, niecierpliwi, nerwowi: są chwile w życiu, kiedy wszystko zdaje się stać w miejscu, jak stojąca bagienna woda. Wspólnota to miejsce, gdzie woda znów zaczyna płynąć, gdzie chrześcijaństwo staje się świadomie przeżywanym faktem, rodząc w ten sposób nowy podmiot. W Szkole Wspólnoty nasze człowieczeństwo jest postrzegane, przyjmowane, prowokowane, otrzymuje towarzystwo; tutaj Chrystus mówi nam ponownie: „Pójdź za Mną” i przemienia nasz sposób patrzenia na świat, osądzania, działania. Chrystus jest „nową zasadą poznania i działania”, jak powiedzieliśmy sobie podczas Dnia Inauguracji Roku...

Pobierz PDF