W katechezach na temat pasji ewangelizowania i gorliwości apostolskiej patrzyliśmy najpierw na Jezusa, jako wzorzec i nauczyciela głoszenia. Dziś spoglądamy na pierwszych uczniów, których ustanowił, by Mu towarzyszyli i by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki. Nie ma w tym sprzeczności, ponieważ nie ma głoszenia bez spotkania z Panem. Od tego zaczyna się wszelka działalność chrześcijańska, a zwłaszcza misja. Pójście za Chrystusem nie jest jednak faktem czysto wewnętrznym: bez głoszenia, służby i misji, relacja z Nim się nie rozwija.
W Ewangelii Jezus posyła uczniów zanim dokończył ich przygotowania: krótko po ich powołaniu. Oznacza to, że doświadczenie misyjne jest częścią formacji. Do uczniów Jezus kieruje „mowę misyjną” w której mówi, dlaczego głosić, co głosić i jak głosić. Głoszenie rodzi się z naszego bycia z Jezusem, jest to tak wielki dar, że nie możemy go zatrzymać dla siebie. Głównym przesłaniem jest to, że Jezus jest blisko nas. Głoszenie musi dać prymat Bogu, a innym możliwość przyjęcia Go. Uderzające jest to, że Jezus, zamiast zalecać, co należy zabrać na misję, mówi, czego nie należy zabierać i wskazuje, by nie opierać się na zabezpieczeniach materialnych i światowości. Głoszenie dokonuje się idąc razem: Pan posyła wszystkich uczniów, ale nikt nie idzie sam. Kościół apostolski cały jest misyjny i w misji odnajduje swoją jedność. Tu leży klucz głoszenia.

Pozdrawiam serdecznie Polaków. Jest ich wielu! Wobec rosnącego braku zainteresowania życiem duchowym a także braku wiary, zachęcam was do odważnego głoszenia Jezusa i dzielenia się Nim z ludźmi, którzy nie mają doświadczenia spotkania z Bogiem, z żywym Bogiem. Nie obawiajcie się na tej drodze własnych ograniczeń, ponieważ przykład Apostołów pokazuje nam, że doświadczenie misyjne jest częścią formacji chrześcijańskiej. Z serca wam błogosławię!

Przeczytaj na stronie Stoicy Apostolskiej