Ekipy nauczycieli i wychowawców z ruchu Comunione e Liberazione (CLE) to okazja do przyjaźni, dialogu i spotkania. Tak pokazuje doświadczenie wielu dorosłych, którzy z różnego tytułu angażując się w świecie wychowania najmłodszych, stali się jego częścią w ostatnich latach.
Tegoroczne spotkanie – w przededniu rozpoczęcia roku szkolnego – było szczególnie wyczekiwane, nie tylko ze względu na radość spotkania się osobiście w mniej napiętej atmosferze, ale także ze względu na świadomość przeżywania dramatycznego momentu, będąc zanurzonymi w czasie rzucającym wyzwanie naszemu „ja”.
Ubiegły rok szkolny, przeżyty między oczekiwaniem na powrót do normalności a mniej lub bardziej męczącymi kwarantannami, charakteryzował się już niespotykanymi wcześniej formami i możliwościami spotkania – za pośrednictwem platform internetowych – w środowisku życia Młodzieży Szkolnej: świadectwa, spotkania, grupki wspólnie uczących się, które widziały, jak twórczo działa protagonizm młodych ludzi. Letnie wakacje, dla których iskrą było niepohamowane pragnienie życia i przyjaźni, były upragnione przez młodych, często angażujących dorosłych, zanim ci wyszli z inicjatywą, i okazywały się miejscem nieoczekiwanych spotkań i wydarzeń.
„We wszystkim jest szczelina, i w ten sposób właśnie wnika światło” – mówi piosenka Leonarda Cohena Anthem. Bardzo dobrze wyraża ona drogę przebytą w tym czasie. Poprzez liczne szczeliny rzeczywistości, która ukazała swój mniej spokojny i bezpieczny aspekt – lockdown, zdalne nauczanie, poczucie strachu i niepewności – wniknęły nieprzewidywalne możliwości światła: spotkania, przyjaźnie, powtórne narodziny. Nikt by sobie nie wyobraził tak wielkiego bogactwa w pozornie tak niesprzyjającym kontekście. A jednak tak się stało!
W każdym razie, jak często jest nam to przypominane, nie wystarczy, żeby rzeczywistość wydarzała się na naszych oczach (nawet ta najbardziej niewiarygodna), ponieważ potrzebujemy spojrzenia nastawionego na uchwycenie tego, co wibruje wewnątrz rzeczy, które się wydarzają, sięgając aż do ich korzeni; tylko w ten sposób naprawdę uczynimy je naszymi i nigdy więcej już ich nie stracimy. Zdumienie i wdzięczność za te fakty ponownie otworzyły pytania o siebie i swoje człowieczeństwo, o łaskę napotkanego charyzmatu i o osobistą odpowiedzialność wobec świata. Z pragnienia zmierzenia się z pytaniami i osądzenia drogi przebytej w tych miesiącach narodził się pomysł dialogu z Juliánem Carrónem, który stał się sercem Ekip i jest tu ponownie proponowany.
ks. Andrea Mencarelli
Francesco Barberis