Kto z nas, uczestnicząc w Inauguracji Roku, nie pragnął być w pełni przyciągnięty przez Chrystusa? Myślę, że na początku tego naszego gestu nie ma nic pilniejszego dla każdego z nas od tego, by na nowo wydarzyło się owo pochwycenie naszego ja aż do głębi. Tego jednak nie możemy uczynić sami, to bycie w pełni pochwyconymi nie jest owocem naszego usiłowania ani naszym osiągnięciem. Jest to coś, co musi się wydarzyć; owszem, prosi o naszą gotowość, ale to wydarzenie jest łaską. Stąd też, im bardziej tego pragniemy, tym intensywniej prośmy o to Ducha Świętego. Ponieważ to Duch pozwala Chrystusowi wniknąć w nasze ja, aż do punktu, że On naprawdę staje się naszym. Tylko Duch może sprawić, że On dociera aż do głębi serca.

Przybądź Duchu Święty
Canzone degli occhi e del cuore [Piosenka oczu i serca]

Dobry wieczór wszystkim. Przyjemnie jest być z wami na początku Adwentowego dnia skupienia, by wspólnie przyjrzeć się rzeczom, które najbardziej leżą nam na sercu. A co najbardziej leży nam na sercu? W okresie Adwentu – który rozpocznie się w niedzielę – tym, co Kościołowi leży na sercu jest oczekiwanie. My oczekujemy! Przez to oczekiwanie chcemy przygotować się na fakt Chrystusa, na Narodzenie Pańskie. Każdego roku nie potrafię rozpocząć okresu Adwentu, myśląc, że to oczekiwanie jest z góry oczywiste. Faktycznie, ile jest osób, które nie oczekują? Wielu uważa, że nie ma czego oczekiwać. To zatem, że my oczekujemy, nie jest wcale z góry oczywiste. Dlatego każdy z nas musi zadać sobie pytanie: „Dlaczego oczekujemy? Dlaczego nasze życie jest pełne oczekiwania i pragnienia?”