Zaledwie Bezimienny ukazał się w drzwiach, Federigo
wyszedł mu naprzeciw z pogodną i życzliwą twarzą,
z otwartymi ramionami, niby do upragnionego gościa.
– Od tak dawna i tylekroć powinienem był sam udać się
do waszmości.
– Do mnie, wasza przewielebność? Czy powiedziano
wyraźnie moje nazwisko?
– Pozwól, bracie – rzekł Federigo, biorąc jego dłoń
z łagodną przemocą. – Pozwól mi uścisnąć rękę.
Otworzył ramiona i otoczył nimi szyję Bezimiennego.
Ten uczynił ruch, jakby chciał się wyrwać, opierał się
przez chwilę, nagle ustąpił, jakby pokonany tą potęgą
uczucia, uścisnął kardynała. Bezimienny wysunął się
z uścisku.
– Boże naprawdę wielki, Boże naprawdę dobry! –
wykrzyknął – otom poznał samego siebie i wiem już,
kim jestem.
– Nie myśl, waszmość – mówi do niego – że poprzestanę
na tym jednym tylko spotkaniu. Wrócisz tu waszmość,
prawda?
– Czy wrócę? – powtórzył Bezimienny. – O, gdyby
mnie wasza przewielebność odpędzał, stanąłbym
u jego drzwi jak uparty żebrak. Muszę mówić z waszą
przewielebnością, potrzebuję waszego widoku, głosu...
potrzebuję was!

Alessandro Manzoni, Narzeczeni

Wydarzenie chrześcijańskie ma formę spotkania z fizyczną, cielesną, utworzoną z czasu
i przestrzeni rzeczywistością. Jest ono spotkaniem z rzeczywistością obecną, żyjącą, w pełni
ludzką, której wyczerpującym znaczeniem jest bycie widzialnym znakiem obecności Chrystusa,
Boga, który stał się człowiekiem w kruchej, ludzkiej postaci. Spotkanie to nieustannie przyciąga
nasze życie, nadaje znaczenie i dokonuje syntezy naszej egzystencji. Poza nim nie ma żadnego
innego źródła uświadomienia sobie nowości w życiu.

Luigi Giussani