Na pytanie: „Co wytrzymuje próbę czasu?” odpowiedzią nie mogą być nasze odczucia albo stany duszy, nasze myśli albo nasze argumenty, które „nikogo nie porywają już zachwytem”. Dlatego spójrzmy w twarz naszemu pytaniu! . Dlatego spójrzmy w twarz naszemu pytaniu! My wcale nie boimy się traktować poważnie najbardziej prowokacyjnych pytań, jakie mogą wyłonić się w życiu – nie chcemy odwracać się w inną stronę, nie chcemy zadawalać się tanimi pocieszeniami, chcemy być mężczyznami i kobietami będącymi w stanie patrzeć na wszystko.

Pewna studentka podczas spotkania odpowiedzialnych zadała mi spontanicznie pytanie, które pozwala nam zrozumieć problem: „W miniony weekend zorganizowaliśmy dwudniowe spotkanie dla rozpoczynających studia, które było dla mnie bardzo piękne i które miało miejsce w bardzo trudnym momencie. Zauważyłam, że pod koniec spotkania byłam odmieniona. Rzecz w tym, że po powrocie do domu wystarczyło 20 minut, wydarzyła się jakaś błahostka, i znów wróciłam do mojej nerwowości, jakby to, co mnie zmieniło, piękno, które się wydarzyło w ciągu tych dwóch dni, nie wytrzymywało. A więc moje pytanie brzmi: co się tam wydarzyło i co potem wytrzymuje w codzienności?”.