Drodzy przyjaciele, kto z nas nie doświadczył momentów, w których wydawało mu się, że dotknął palcem nieba? Tak bardzo byliśmy zadowolenie, wypełnieni. Są to momenty jedyne w swoim rodzaju, ekscytujące, które pragniemy, by pozostały na zawsze, ponieważ „wydawało nam się, że znaleźliśmy sekretny klucz świata” (F. Guccini, Farewell).
Ale ileż razy, zaraz potem, wydaje się, że „wszystko stanie się ruiną”, jak mówi piosenka Gabera (L’illogica allegria).

To właśnie począwszy od tego podstawowego doświadczenia – które jest udziałem nas wszystkich – wyłania się niecierpiące zwłoki pytanie, które mieliśmy przed naszymi oczami w tych dniach: „Co wytrzymuje próbę czasu?”.

Na to pytanie nie możemy odpowiedzieć przy pomocy naszych opinii, naszych instynktownych reakcji. W istocie, nie są one w stanie zaoferować nam odpowiedzi na miarę pilnej potrzeby, którą wszyscy odczuwamy w swoim wnętrzu.

Jedynie jakiś fakt, jedynie jakieś przeżyte doświadczenie może być w stanie odpowiedzieć na nie właściwie. Znalezienie odpowiedzi nie jest problemem inteligencji albo wysiłku, ale uważności. Przypomina nam o tym ksiądz Giussani: „Z prawdą ostateczną jest trochę tak jak ze znalezieniem czegoś pięknego na swej drodze: zauważa się to i rozpoznaje, jeśli się jest uważnym. Problemem zatem jest tego rodzaju uwaga” (Zmysł religijny, s. 63).

Ale jak można ją zidentyfikować, jak nie pomylić się w jej rozpoznaniu? „Oto – pisze Kierkegaard w swoim Pamiętniku – coś ważnego w życiu: zobaczyć kiedyś coś, usłyszeć coś tak wielkiego, tak wspaniałego, że wszystko inne wobec tego czegoś jest niczym i nawet jeśli zapomniałoby się całą resztę, tego czegoś nie zapomniałoby się już nigdy”.

Czy kiedykolwiek przydarzyło wam się coś podobnego?

Jedynie ten, kto odnajduje to we własnym doświadczeniu, uzyska odpowiedź na pytanie, które zadaliście sobie na te dni i które jest „tym” pytaniem życia.

Czy istnieje bardziej fascynująca przygoda od znalezienia „tej” odpowiedzi?

Udanej przygody! I dobrych Świąt Wielkanocnych!
Wasz przyjaciel Julián