„Oto ja dokonuję rzeczy nowej: czyż jej nie poznajecie?”. Zdolność poznawania rzeczy przynależy do natury człowieka, decyduje o jego wielkości nieporównywalnej z żadnym innym stworzeniem. Niestety, często przeważa w nas niezadowolenie albo powierzchowność. Kto z nas, przyglądając się twarzom namalowanym przez Caravaggia, w trakcie słuchania Fac ut ardeat cor meum [spraw, niech goreje moje serce] z utworu Stabat Mater Dworzaka, nie odczuł silnego pragnienia bycia pochwyconym tak jak owe twarze, do tego stopnia pochłonięte poznaniem Chrystusa, które przenikało aż do serca? Ale – myślimy – jakże my, którzy jesteśmy tacy słabi, zdołamy dojść do Jego poznania? To właśnie dlatego Jezus oferuje nam wielką pociechę, mówiąc: „Potrzebujecie Ducha. I to właśnie Duch doprowadzi was do całej prawdy”.