Julián Carrón zgadza się z tym, co Benedykt XVI mówi na temat chrześcijańskiego źródła wartości, w oparciu o które od czasów Oświecenia kształtowała się europejska cywilizacja. A także z diagnozą upadku tych wartości w momencie, w którym kluczem ludzkiej kondycji na Zachodzie jest „upadek oczywistości, na których przez wieki opierała się nasza współegzystencja”. Poszukiwanie „uspokajającej pewności, która mogłaby pozostać niezakwestionowana bez względu na wszystkie różnice, zakończyło się fiaskiem – stwierdził w 2005 roku w Subiaco ówczesny kardynał Ratzinger. – Nawet naprawdę wielki wysiłek Kanta nie był w stanie stworzyć pilnie potrzebnej współdzielonej pewności (…). Doprowadzona do granic możliwości próba uporządkowania ludzkich spraw, przy całkowitym pozbyciu się Boga, prowadzi nas coraz bardziej na skraj przepaści, ku całkowitemu odsunięciu na bok człowieka” – podsumował. „W ten sposób obserwujemy – komentuje Carrón w La bellezza disarmata [Bezbronne piękno], dziele pełnym erudycji i etycznej refleksji, poświęconym zagadnieniu obecnego kryzysu – wyjątkowy i znaczący przewrót: to radykalne oderwanie oświeceniowej filozofii od swoich chrześcijańskich korzeni, które miało zapewnić pełną i autonomiczną afirmację człowieczeństwa, «w ostatecznej analizie staje się pozbywaniem się człowieka»”.