„Bracia Karamazow to powieść, która jest jak życie […]: nie jest zamknięta, ale jak życie biegnie dalej, ponieważ, tak jak życie, przepełnia ją tajemnica. […] Pragnienie niezamykania dyskursu, autor, który nie dominuje nad swoimi postaciami – oto co zasadniczo charakteryzuje dzieło Dostojewskiego. […] Nie staje on wobec swoich bohaterów z roszczeniem panowania nad nimi, decydowania, co ma składać się na ich rzeczywistość i rzeczywistość świata, nie rości sobie prawa do opisywania tych rzeczywistości w sposób skończony, ale pomimo tego, że jest ich twórcą, szanuje ich istnienie i wolność. […] I właśnie przez to, że istnienie i wolność człowieka są dane, a nie uczynione ludzką ręką, odnajdują one swoją największą rzeczywistość oraz solidny fundament: zaskakujące bogactwo bytu, czyli fakt, że rzeczy nie zależą od nas, ale przepełnione tajemnicą umykają przed naszym poznaniem.

Dotyczy to każdego człowieka i wszystkich powieści Dostojewskiego, a zwłaszcza Braci Karamazow, książki pełnej zaskakujących zwrotów akcji, gdzie bohaterów przepełnia pozytywne zdumienie wobec rzeczywistości bytu oraz wobec zauważania istnienia fundamentu, czyli sensu, który sprawia, że nic nie daje się zredukować do naszych możliwości.
(Fragment, Ślady, numer 1 / 2010)